In a Better World

Als je In A Better World (of Submarino!) ziet vraag je je af waarom de Denen in tegenstelling tot de Nederlandse cinema wél prijs na prijs binnenhengelen. Grote gebaren-films, met personages als pionnen over het melodramatische ganzenbord, de kritiekpunten moge bekend zijn. Zo blijft Things We Lost in the Fire voorlopig Susanne Biers beste, vooral door de goeie acteerprestaties. Hier stijgt niemand van de cast boven zichzelf uit. De twee (vaak afwezige) vaders krijgen meer dan genoeg drama voor de kiezen, maar ze krijgen nooit echt vorm, zodat je ze echt van elkaar kan onderscheiden. Een van hen ligt in scheiding, en werkt in Afrika. De ander is net weduwnaar geworden. Hun beider zoontjes (onder wie een intense, jonge Christian Bale look-a-like) vinden elkaar op school in een verbond tegen pesters en ander onrecht. In A Better World gaat over cirkels van wraak, en of wraakneming ooit gerechtvaardigd is. Daarvoor wordt dus ook Afrika ingezet, waar een van de papa's als ontwikkelingshulpverlener werkt. Dat voelt na een tijdje toch als: kijk Denemarken is naar, maar Afrika, daar lopen de echte psychopaten rond. Een beetje wrang, maar overal racisme zien is ook een vorm van racisme. Toch had de film zich gewoon op het kleinere huiselijkere drama moeten concentreren. Daar zit ook de mooiste scene als de Afrika-pa (een breed Russell Crowe-type) de jongens de verdraaid subtiele 'andere wang' les probeert te leren. Mét praktijkvoorbeeld, zónder resultaat. Ergens op een kwart zit het jonge duo op een hoog gebouw, en ik denk: als daar nog iemand af dreigt te springen is het haten van deze film gerechtvaardigd... En inderdaad. Het laatste kwartier is bespottelijk.