Bizar
hoeveel deze op
Dog Tooth lijkt. Eveneens een Griekse film, maar níet
van dezelfde regisseur, wat je wel zou zweren. (Hij heeft hier wel een rolletje, als acteur dus.) De films delen een unheimisch
absurdisme. Al is Attenberg een ietsjepietsje humaner, de
mensen in de film verkeren wat meer op gelijke hoogte, en er is langzaamaan
zelfs plaats voor wat liefde. De film opent met een hilarische
zoenscene, waar een van de twee meisjes van gruwelt. Waar Dog Tooth dit
tweetal gewoon zusjes had laten zijn, zijn ze nu beste vriendinnen. De
ene is Feist-achtig en een vamp die alles al weet, de andere is verlegen
op het autistische af, en vlucht liever in de dierenwereld. En seksueel
getinte conversaties met haar stervende pa. Vooral de scenes van pa en
dochter zijn wonderlijk, kinderlijk en geslaagd. De tussenstukjes met de twee meisjes voelen (na dat sterke begin) vooral heel erg hipster-achtig
aan. Samen synchroon over de tegeltjes lopen, het wordt snel irritant.
Dat was het sterke van Dog Tooth, in die wereld leek elke bizarre actie
ergens ook volslagen logisch. Hier voelt het aan als een excentriek
toneelstukje opgevoerd voor de kijker. Halverwege lijkt de regisseur er
ook geen zin meer in te hebben, en volgt een opvallend conventioneel
slot, alsof dit een volkomen normale film was over opgroeien en verlies.
Niettemin de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten