Tót de woede-uitbarsting vond ik dit een vrij gewone documentaire, die
wel wat langzamer had mogen worden verteld. Juist om het verglijden van
de tijd wat beter te illustreren. Nu lijkt dit Chinese gezinnetje
propvol drama te zitten. (En dat ís ook zo op microschaal.) Maar toch, de
film bestrijkt meerdere jaren. Ik had best nog wat meer
claustrofobische tijd in de bedompte naai-ateliers én in de trein willen
doorbrengen. De flarden van verhalen van de medepassagiers zijn
prachtig. Ik las er gisteren nog wat over in de krant; het Chinese
nieuwjaar eist het uiterste van het Chinese openbaar vervoer. En van de
mensen. Hemeltjelief. De beelden van hordes reizigers, een stampede is
nooit ver weg. 'Wat sta je nou te lachen', bitst moeder tegen haar
Bambi-achtige lieve dochter. Het meisje is met school gekapt, en net als haar
ouders twintig jaar eerder van het paradijselijke straatarme platteland
naar de grote stad vertrokken. Zij is het personage dat de dramatiek van
het Chineze boerengezin tot leven brengt. Juist omdat vooral het tweede
kind (de zoon!) belangrijk wordt gevonden. En nu opa dood is heeft het
meisje helemaal niemand meer. En als dat borrelende conflict, als iedereen die
ene keer per jaar weer terug thuis is, uitbarst... Hartverscheurend.
(Zelfs in de fourth wall komen krasjes.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten