Rundskop

De eerste twintig minuten van Rundskop vormen de beste film noir ooit uit de Benelux. Asgrauw, geweldig in beeld gebracht. Vlaamse kerktoppen in bewolkte luchten. Mannen die in het restaurantje van een smoezelige renbaan foute zaakjes zitten te bespreken. Allemaal in hun eigen platte accent ook, met o.a. Frank Lammers als geile Limburger. Chaussée d'Amour! Alles klopt, maar dan begint een flashback, die eerst lijkt ingelast om de hormonenkwestie (runderen!) voor de kijker begrijpelijk te maken, maar dan cruciaal blijkt voor het plot. (En een zeldzaam pijnlijke molestatie-scene bevat.) Ik had de flashback toch maar naar het begin verzet en ingekort, want nu wordt het ritme toch wat verstoord. Prompt lijkt het niveau wat te dalen, worden de accenten ineens belachelijk en krijgen politie-agenten (verschrikkelijk geacteerd) en een homoseksuele 'rat' ook een te grote rol. En dat terwijl dit volledig over de tot in elke vezel gespannen Rundskop-man zou moeten gaan, die in die paardenrenbaan scene al bijna flipt. Hij zit zelf, net als zijn runderen, onder de hormonen. Zijn lichaam is puur massief kweekvlees, niks bodybuilders-achtigs dus hè. Geweldige tour de force van de acteur Matthias Schoenaerts. Het doet denken aan Robert de Niro in Raging Bull, en dat is in het gelukkig weer ijzersterke laatste half uur ook waar de film naartoe gaat. Groot denken, Amerikaans denken, de Belgische Goodfellas, zoiets. Met een einde op de bovenste verdieping van een fallisch appartement-complex, in aanwezigheid van een Angelica Huston-achtige femme fatale. Het realisme uit het begin is allang verdwenen, maar dat boeit dan niet meer. Intense film.