Conceptueel geinig,
maar in praktijk saai, dat is deze Zweedse anti-muziekfilm, waarvan ik
nog even (door wat Finse referenties) dacht dat ie op Åland werd
opgenomen. Een man uit een muzikale wonderkind-familie is zelf extreem
toondoof. Het is bijna een spoiler, aangezien Sound of Noise op één grap
drijft, maar de man hoort dus níets zodra iets muziek is. Derhalve zit hij
niet achter het klavier, maar bij de politie. Gelukkig komt een groepje
muzikale anarchisten de stad op stelten zetten, onder leiding van een
actrice die verdraaid veel op Nina Persson lijkt. (En later Sanna
Persson blijkt te heten, hmm.) Zij heeft het meest filosofische moment,
nota bene in een 'eerdere performance', waar een concertzaal totaal ontregeld wordt , terwijl zij onverstoorbaar door-dirigeert. Het spijtige
aan de film is dat de nieuwe 'flash mobs' die het groepje uitvoert
eigenlijk te gladjes en suf klínken. Muziek maken op een lichaam in een
ziekenhuis, of in een bank, het had Matthew Herbert of Matmos-achtig
bizar kunnen zijn, maar in praktijk is het gewoon hip en melodieus en
niet aanstekelijk. De geluiden worden niet tastbaar. Da's niet erg
tijdens mooiste stunt, weg van enig realisme; muziek aan
elektriciteitskabels. Tussendoor is trouwens ook nog een Haydn-concert
verstoord. Dat had natuurlijk Mozart moeten zijn, niet alleen om voor de
hand liggende redenen, maar vooral omdat de agent Amadeus heet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten