L'Illusioniste

Bestempelde ik laatst Mary and Max al als meest depri-animatiefilm van de laatste jaren, doet deze ook nog een gooi. Al is dit natuurlijk meer weemoedig en mélancolique. Heerlijke film om in te zwelgen, al vind ik wel dat hier een minuutje of tachtig uit éxact hetzelfde vaatje wordt getapt. Maar misschien houd ik dan teveel aan standaard animatie-film conventies vast. De op Tati gebaseerde goochelaar doet zijn ouderwetse show, oogt geen succes, en probeert een meisje tevreden te houden met presentjes. En alles gaat steeds maar minder en minder. Heel zielig, en de juiste film voor kerstmis eigenlijk. Veel Japanse openbaar vervoer momenten; in bus en trein. En af en toe een grol, meestal met het onwillige konijn. De eenvoudigste en mooiste grap is hoe een auto in de regen wordt gewassen. Heel Tati, techniek (apparatuur) is onbegrijpelijk, maar een houtje-touwtje slapstick-wending is altijd voor handen. En natuurlijk ziet de goochelaar Tati (en dus zichzelf!) nog even in de bioscoop. Ik begin me er weer eens op te betrappen dat ik een Tati-film al schrijvende leuker ga vinden. Het blijven complexe, wat hermetisch dichte pareltjes, en dit is gewoon een mooi eerbetoon.