Eerste keer dat ik
Gandolfini in een nieuwe (of oude) film zie en níet meer denk; hé
Soprano. Hij heeft hier dan ook een fijne rol, de enige echt geslaagde
van de film. Gandolfini speelt een goedmoedige lobbes, rijk geworden met een bedrijfje
in loodgieter-onderdelen, en nu op weg naar een midlife-crisis.
Daarvoor zijn meer dan genoeg ingrediënten aanwezig; vrouw Melissa Leo
zit thuis 'opgesloten' (durft zelfs de post niet meer uit de brievenbus
te halen) en dochter is dood. Zelfs hun gezamenlijke grafsteen staat al
klaar. Ja, dit is zo'n film waar het scenario alles heel, héél duidelijk
stelt. (Ondanks dat er voor de rest gepoogd wordt een indie-sfeertje
neer te zetten.) Als de man naar een conferentie in New Orleans reist,
en daar een piepjonge stripper vindt, weet je het wel. Een verloren
dochter-complexje. Het is zo afgezaagd dat het scenario er zelf alvast
maar grappen over begint te maken. De danseres (Twilight-chick
Kristen Stewart) is ook nog eens minderjarig, een wild katje dat getemd
moet worden. Jammer dat Stewart pas geloofwaardig wordt, als
trashtalkin' heethoofdje, op het moment dat die neigingen juist af
zouden moeten nemen. Dan is Melissa Leo inmiddels toch haar huis uit
(gaat altijd snel in films...) en de verbazing (en liefde) van
Gandolfini als hij haar in New Orleanstreft vormt de beste scene van de film.
Maar dan komt er nóg een melodrama-wending overheen. Er is
vanzelfsprekend een duidelijk aanwijsbare reden dat de vrouw thuis zat
te dippen, want zo werkt psychologie in Hollywood. Toen was ik er wel
klaar mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten