Zo, mijn
recente liefde voor Kristen Wiig is weer bekoeld... Ze schreef deze
film, en speelt de hoofdrol, als depressieve stuntelaar die uit jaloezie
de bruiloftsvoorbereidingen van haar beste vriendin verpest. 130
minuten lang Paul de Leeuw-achtige genante taferelen. Nog erger dan de
verschrikkelijke (en talrijke) uitwerpsel-grappen zijn de Borat-achtige
catfights rond de 'best friend'-status van de bruid. Ik kan er niet naar
kijken, zeker twee keer het geluid maar afgezet. Te ongrappig. Pas
helemaal aan het eind worden de capriolen op een 'shower' zo belachelijk
dat het leuk wordt. Bovendien kun je uit de epos-speeltijd al afleiden dat
elke sketch tot het maximale is uitgerekt. Akelig. Is er dan niets leuk?
Nou, heel af en toe zit er nog wel een subtiel geintje in. Wiig komt op
het piekfijne feestje aan, en krijgt van een butler een drankje. Ze wil
het drankje haten, neemt toch voorzichtig een slokje door het rietje.
'Goddamn it, that's so good.' Leukste grap (en de enige waar ik later
nog om grinnikte) komt meta-grappig genoeg van het meest overbodige en
stomste personage. (De Britse roommates van Wiig, waaronder die dikke
kale uit Little Brittain.) Diens vadsige zus heeft Wiigs dagboek
gelezen, maar had dat eerst niet door. 'I just thought it was a very
sad, hand-written book.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten