Poeh, deze documentaire in fictie-vorm zit zo propvol ellende dat ik er
de tweede helft wel genoeg van had. De regisseur kreeg het
idee voor de film (vermoedelijk) pas toen ie hoorde hoe de dochter van een piepjonge
toneelschrijfster zich – histoire se repete – ten gronde had gericht. Toch had ik graag een héle film over de schrijfster gezien, in
plaats van over de verslaafde. De toneelschrijfster, uit de absolute
goot van Bradford, is een jonge moeder, en verwerkt haar neighbourhood
ervaringen in twee toneelstukken, die behoorlijk wat succes kennen. Het
stugge meisje raakt als een Amy Winehouse aan de drank, om al snel te
overlijden, drie kinderen van drie vaders achterlatend. Dit aangrijpende
levensverhaal wordt verteld door acteurs die teksten van geïnterviewden
lipsyncen (een prachtige meta-zet). Ondertussen lopen ze door de buurt
en worden scenes uit het stuk 'The Arbor' midden op straat met minimale
middelen gebracht. Geniaal. Zat voor mijn gevoel een negentig minuten film in,
met véél meer scenes uit het stuk. (De paar échte docu-beelden zijn ook
erg mooi trouwens, OMG, die vader!) Maar al voor de helft voorbij is
verlegt de regisseur zijn blik naar de oudste dochter, het 'letterlijke'
zwarte schaap, kind van een Pakistaanse vader. (Dus eindeloos object
van racistische bejegeningen, óók van haar moeder...) Dit meisje vertelt
nagenoeg de rest van de film, en alhoewel ik medelijden met haar heb,
worden haar 'nu ben ik toch écht gelouterd en ik ben eindelijk clean'
praatjes langzaam irritant. Want ja, dit meisje verknalt haar leven in
het kwadraat. Ook al overleeft zij wel, d'r moeder was er niets bij.
Alles gaat mis. En dat terwijl ze na de dood van moeder al snel wordt
geadopteerd door lieve pleegouders. Hhier ging ik denken aan het
Amerikaanse pamflet
Dear Zachary. 'Achteraf gezien hadden we zoveel meer
kunnen doen.' Ik voelde een connectie met
Le Gamin au Vélo, door dat
pleegouderschap. De regering zou eigenlijk moeten zorgen dat de
staatsloterij altijd op die mensen valt, want je verdient zóveel
respect. En je krijgt áltijd gezeik, want de kinderen komen
getraumatiseerd aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten