De tocht van Pegg & Frost
langs alle filmgenres brengt ze ditmaal bij nerdy sci-fi. Het succes
lijkt beide wat vadsiger en lelijker hebben gemaakt (voor zover dat nog
kon) en Paul is wat betreft hun eigen personages (en misschien wel in
zijn geheel) de meest lakse en ongeïnspireerde van de drie films tot nu
toe. Ze spelen nu gewoon zichzelf, one-liners afvurend. Gelukkig heeft
Paul, eh, Paul. Een van de mafste aliens uit de filmgeschiedenis,
eigenlijk nauwelijks alien, grossierend in smakeloze grappen uit de
categorie seks, uitwerpselen en wiet. Vanzelfsprekend is driekwart te
flauw voor woorden (denk hier ook nog even de stem van Seth Rogen bij)
maar het gáát maar door, en zo'n spervuur werkt toch wel na een tijdje.
Een soulswingende alien op een camper-plek, 'Marvin's my boy!' De
bijrollen helpen ook; Jason Bateman, Bill Hader en Joe Lo Truglio zijn
respectievelijk gortdroog, bloedfanatiek en Mr Beanig dom als de Men in
Black, en dan is daar nog Kirsten Wiig als een soort eenogig
huismoeke-versie van Chloë Sevigny. (Ik moet hier toegeven dat ik in
haar eerste EM Forster-achtige scene, dácht dat het Chloë was. (Kortom
Kirsten is bijna zo leuk.) Vooral in het begin dan. Toen ik nog dacht dat ze Chloë was... Nadat ze van bijbels
in losgeslagen is veranderd (met hulp van ET Paul) wordt het al snel flauw. En zo schiet de film de hele tijd heen en weer tussen Kevin
Smith-stijl wansmaak en vermaak. Homo's worden zo liberaal op de hak
genomen dat het bijna homofoob wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten