No et Moi

Als fanatiek negenjarig Kinderjurylid las ik ooit een jeugdboek van niemand minder dan Peter-Jan Rens. Vooral bekend van de lolbroekerij, natuurlijk, maar daar was bepaald geen sprake van in die roman. Mijn moeder was zwaar geshockeerd.. Straathoertjes, overdoses, verkrachtingen, en ga zo maar door. No et Moi lijkt erop; rauwe ellende vermomd als kinderfilm. (Er is zelfs een stukje animatie.) Een pienter meisje heeft - altijd didactisch onverantwoord - twee klassen overgeslagen. Ze ontvlucht haar kapotte middenklasse-huishouden (moeder invoelbaar depressief, vader wanhopig) door op het treinstation rond te gaan hangen. Daar ziet ze de zwervers en ze besluit er een te interviewen voor een spreekbeurt. De jonge No is een ware Pippi Langkous-achtige wervelwind, perfect gespeeld, op het overdrevene af, maar dat soort borderliners vindt je nu eenmaal aan de zelfkant. Manisch compromisloos. Het arme poppetje tegenover haar wordt helemaal overdonderd en uit haar schulp gesmeten. De film ondertussen lijkt niet overtuigd van haar eigen kwaliteiten. Er verschijnt een nogal overbodige voice-over, en in potentie boeiende dialogen en sfeermomenten worden weggedraaid ten faveure van muziek. Jammer, want zo flitsen we bijvoorbeeld door het ontstaan van de vriendschap tussen het schoolmeisje, en een (veel ouder) schoffie dat bij haar in de klas zit. Om die lijn goed te schetsen had de film best nog wel wat scenes in mogen lassen, met plagerijtjes bijvoorbeeld. (Het meisje heeft consequent een 'jatbaar' mutsje op bijvoorbeeld...) Zo ontstaat er vrij abrupt een driehoeksvriendschap, tussen drie jongeren met een krasje, die zich na een tijdje naar het ouderlijk huis van het spreekbeurt-meisje verplaatst. En daar leidt de komst van de onvoorspelbare No zowel tot revitalisering als totale ellende. Ergens tussen uitgelaten dansen op het bed en de medicijnkast plunderen. In die tweede helft werkt de soundtrack trouwens wél goed, met een wel zeer toepasselijke hit van Madcon, veel Portishead, en aan het onvermijdelijke einde, de onvermijdelijke klassieker. 'So close no matter how far'. Op cello's. Fraaie film.