Met
het procesje dat Holleeder tegen wat filmmakers had aangespannen in gedachten, verbaast het me ergens dat
dit in het conservatievere Frankrijk kan. Een film over de zittende
president, met echte namen en gebeurtenissen. Hoezo fictie? Moest
ineens denken aan voetbalspelletjes zonder rechten, waar je dan 'E. en
R. Kooman, Goellit en Fenenborg' in je Oranje-team had zitten. De rechten
van voetballers worden “beter” beschermd. Hoe dan ook, La Conquête is in
die hoek van nagespeelde recente werkelijkheid een van de
vermakelijkere. (Misschien niet zo moeilijk, die VPRO-series zijn altijd
heel suf.) “Sarkozy” (ge)lijkt enkel 'en profil', en af en toe is ie vreemd
genoeg net Blair (uit The Queen) maar de bijrollen kloppen perfect. De
mannen die Chirac en De Villepin vertolken leveren geniaal schmierend
werk. De Villepin (sowieso een schurkennaam) is geobsedeerd door 'die
kleine' ('we worden een dwergstaat') en Chirac gedraagt zich als
pompeuze staatsman, maar nadert dementie... Terzijde: herinnerde me de speeches
van Chirac, die dan via Saskia Dekkers in de nineties het 8 uur journaal
haalden; dat deed ie dan toch zo staatsmannelijk dat ze ook bijna voor
de Nederlandse kijker bedoeld leken. Het echt interessante drama
wordt in La Conquête wel een beetje ontlopen, de politieke
schermutselingen zijn lekker vuil ('politiek is een dom spel voor slimme
mensen') maar de tragedie zit in de relatie Sagolene en Sarko.
Eigenlijk runt zij de show, suggereert de film, maar op het moment
suprême kan ze er niet meer tegen, en verlaat ze hem. Ik vind dat ergens
wel mooi, als je bereikt wat je altijd wilde denk je plots: 'waarom!?'.
Dat aspect van het verhaal sneeuwt echter onder in gehossel met de
Sarko-boys en zeer aanstekelijk gebrainstorm rond speeches.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten