Sans Toit Ni Loi is de Franse
Wendy and Lucy. En al vanaf het begin
zonder Lucy. De film van Varda is harder en ook geconstrueerder.
(Literairder, zo u wil.) Dat komt doordat personages af en toe de third
wall doorbreken en hun gedachten (over het zwervende meisje) tegen de
kijker uitspreken. Een erg mooie truc, en het pleit zeer voor Varda is
dat ik de constructie (als die in het midden een tijdje minder vaak
langskomt) ga missen! Dan doe je iets goed. Sandrine Bonnaire heeft de Michelle Williams-rol; een vrije geest, zwervend over het Franse
platteland. Het is winter, en de mensen zijn achterdochtig, en alhoewel
soms behulpzaam, altijd op hun hoede. Het meisje slaapt meestal in haar
tentje, maar ook in een schuur, een leegstaand pand, en een met plastic overdekt
radijsjesveld. Allemaal even treurig natuurlijk, en nadat het
'wanderen' eerst nog wel wat lijkt te hebben, wordt de situatie al snel
precair. (We weten uit het begin al hoe het gaat aflopen....) Tot de
mooiste passages behoren de dagen die het meisje met een filosofisch
ingestelde herder en zijn vrouw doorbrengt, ook zonder religie een echt
bijbels duo. Ook de dagen met een goedmoedige Tunesische landarbeider zijn aangrjipend.
(Die laatste lijkt recht weggelopen uit het oeuvre van Fassbinder.)
Grimmig fraai, net als Bonnaire's vuile zachte handen, waar Varda
(natuurlijk!) een paar keer de camera op richt. Nu nog een vertaling
vinden voor de titel... Zonder Dak Doen... (Maar dat vangt niet goed
genoeg het 'Sans Loi' aspect... Gebouw noch gebod, mwah.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten