Och jee, hier zakt de
Roemeense arthouse zowaar eens 'terug' naar het standaard-niveau van de
wereld-cinema. Inclusief de bekende ingrediënten: stiltes en impulsieve
gewelddaden van niet te peilen personages. Op zich had het inkijkje in
een Roemeense jeugdgevangenis (meer een heropvoedkampje) interessant
kunnen zijn, maar zelfs de onderlinge verhoudingen tussen de jongens
werden me nooit duidelijk. De hoofdrolspeler briest er als een Audio
Bully (en Fredje Bouma) doorheen, hij lijkt in control, maar op andere
momenten wordt ie juist behandeld alsof hij net is aangekomen, en zijn
plek in de hiërarchie nog moet vinden. (Dat terwijl de jongens elkaar
al jaren kennen.) Het zal een continue strijd zijn, maar op dat vlak
komt de film niet tot leven. Dat geldt wel voor de relatie tussen de
jongen en zijn broertje en moeder. Zijn woede-uitbarsting tegenover ma,
die 'm eindelijk een keer komt opzoeken, is pijnlijk mooi. Helaas voor
film (en jongen) blijft de woede-modus daarna aanstaan, en loopt alles
natuurlijk weer helemaal uit de hand. Vraag me wel af wat die jongens
nou voor klussen zaten te doen, ergens zitten ze in een boomgaard
boomstammen te '(be)schilderen'?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten