Aardig
geslaagde spoof op 'groepje jongeren wordt afgeslacht'-horrorfilms.
Flinterdun (een spoof is in dit genre ook weer niet zó moeilijk of uitdagend) maar
wel het maximale eruit gehaald. Een en ander speelt in hilbillie-gebied,
altijd nog eens die creepy banjo-film Deliverance zien. Van
moordpartijen is hier geen sprake; men legt gewoon uit zichzelf het
loodje. 'OMG, he just dived head on into the chopper machine!'. Arme
Tucker en Dale staan erbij, kijken er (niet) naar, en dreigen de schuld te
krijgen. En dat terwijl de oenen eigenlijk gewoon vanuit hun nieuwe Bon
Iver-cabine ('Always wanted a vacation home') wilden gaan vissen. 'I
can't even kill a fish!' De groep jongeren lijkt in het begin
overdreven groot, maar daar komt dus al snel verandering in. Een
astma-lijder (niet te vertrouwen) en een droommeisje (natuurlijk in
onwaarschijnlijk lage broek en met/zonder waist) blijven over. De
laatste maalt dankzij een bachelor psychologie klaarblijkelijk niet om
haar dooie vrinden. En ze is erg, eh, charmant, vooral met Dale, een baardig Jack
Black-type; goed met Triviant, minder met de meisjes. Het script voelt
gaandeweg (expres?) aan als een invuloefeningetje, zeker als de echte
slechterik met een verklaring voor zijn gedrag wordt opgezadeld. Hij
is dan op Jack Nicholson Joker meets Shining-modus overgeschakeld.
Tucker en Dale hebben intussen tijd voor wat gortdroge
broederverklaringen. 'Best friends forever!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten