Trust

Zou het naïef zijn om te denken dat pedo's het met de voortschrijdende samensmelting van on- and offline  ietsje moeilijker krijgen? Natuurlijk, je kunt je hele identiteit faken, en je ook op Facebook als twintigjarige voordoen, maar ik denk dat jongeren (ook dankzij voorlichting) op dit gebied, vergeleken met tien jaar terug, wereldwijzer zijn geworden. Trust gaat over die grooming-praktijken, en doet dat zeker in de eerste helft subtiel. (Dit is geen wraakfantasie zoals Hard Candy.) Ik dacht zelfs een tijdje dat de film zo goed als The Sweet Hereafter ging worden. (De beste film die dit onderwerp nota bene in een zijlijn raakt.) Een veertienjarig meisje wordt ingepalmd door een jongen, die later man blijkt, waarna ze hem uiteindelijk toch in haar eentje ontmoet. En met genoeg nare psychologische druk is er dan geen weg terug meer. Het is ellende op z'n Moodyssons; het magere, ineens zo kindse meisje in een nieuw lingeriesetje. Het hakt erin. Maar als de boel aan het licht komt gaat de Amerikaanse modus aan. Op alle mogelijke manieren. De FBI begint een klopjacht (zo fanatiek, ook tegenover ouders en slachtoffertje dat het bijna creepy wordt) en in de nasleep lijkt de film een lesboek te worden. Alles wat mis kan gaan gebeurd. (Vader flipt en richt zich enkel nog op de dader, meisje dreigt met zelfmoord, wordt gepest, en ontwikkelt een dermate groot Stockholm Syndroom dat ze de pedo eigenlijk nog een charmante scene hadden moet geven.) De film maakt zich zo kwaad dat de subtiliteit van de eerste helft volkomen uit zicht raakt. Toen runden pa Clive Owen en ma Christine Keener nog zo'n vrolijk en open gezinnetje. Tekenend is het slot, dat even de subtiliteit terugvindt, om dan (in de aftiteling!) nog een soort van 'he could be anywhere'-boodschap mee te geven. Raak detail is de dis richting Amerikaanse modemerken als American Apparel, met hun hipster sleazy net niet minderjarig naakt-campagnes.