Van de Apu-trilogy heb ik nog altijd maar
één deel gezien, maar het zou
best kunnen dat The Music Room me ooit inspireert om de rest
ook te kijken; dit is een zeer toegankelijke Ray-film, met, zoals de
titel voorspelt, een hoofdrol voor muziek. Misschien iets teveel muziek
voor Westerse oren, maar dan nog, die Indiërs kunnen spelen, als George
Harrison dit in 1959 had gezien waren de Beatles nooit opgericht. Maar
niet alleen de muziek maakt deze film toegankelijk, want muziek, zelfs
in raga-modus, is en blijft het meest universele wat er bestaat. Ook
het verhaal heeft een grimmige sprookjesachtige grandeur, met trekjes
van zowel Gatsby (!) en Shakespeare. Een man op het dakterras van zijn
mansion, depressief lurkend aan zijn waterpijp, en meer ook niet. Zijn
vrouw en kind gaan op reis, ze vragen of hij meegaat, maar hij blijft
gewoon hangen. En dan gebeurt het onvermijdelijke, wat zijn lethargie nog verder opjaagt. Er is echter één obsessie waar
hij nog een restje genot in kan vinden. Muziek. Zijdelings hieraan
speelt nog de aankomst van moderne tijden, in de figuur van een
selfmade-man met auto (het hoofdpersonage is een oude 'koning', of wat
zijn titel ook precies is... Die nog op olifanten rijdt.) De
laatste tien minuten zijn het mooist, als teken dat Ray de kijker
betovert heeft weet ie me bijna vol te laten schieten met een muzikaal
kroonluchtersmotiefje van godbetert tien seconden, dat de opmaat vormt
van Shakespeariaanse waanzin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten