In Search of a Midnight Kiss

Mumblecore wordt volwassen. Het richt de blik naar buiten, op zoek naar een significant other, in plaats van de studie der eigen navel. Prompt benadert de film ook het niveau van Jarmusch, een soort nieuwe Stranger than Paradise. Al heeft die film een lastig te omschrijven unieke kwaliteit, een heel eigen werkelijkheid. In Search houdt ons gewoon een herkenbare spiegel voor, en dat is ook prima! Perfecte timing qua kijken, in deze laatste week van december gaan volgens de film mensen 'en masse' op datingsites, op zoek naar iemand om het jaar mee uit te luiden. (Anders zijn ze het hele jaar 'alleen' geweest...) Zo ook het hoofdpersonage, gespeeld door Scoot McNairy (die een vergelijkbare 'ik moet scoren'-hoofdrol heeft in Monsters) al wordt ie hier wel gedwongen door zijn Joe Strummer-achtige roommate (en beste vriend). Anders gaat ie toch maar zitten onaneren op, dat moet je zelf zien... Hilarische openingsscène. De film is sowieso erg grappig, en je zit ook meteen in Woody Allen-mode door zo'n typisch jazzdeuntje. Latere muziek komt dan weer van Okkervil River en Shearwater, en is even fijn. De datingsite levert opmerkelijk snel een 'hit' op. Maar zodra die dame ten tonele verschijnt wordt de film helemaal herkenbaar. De dame ziet er met zonnebril en flink wat foundation perfect uit; schoonheid kan ook als schild werken, en ik vraag me soms af of dat wel slim is, vanuit de dame gezien. Ze heeft vijf afspraakjes geregeld, en de mannen hebben precies één minuutje om indruk te maken. Het hoofdpersonage is geshockeerd, maar heeft toch bingo. De twee beginnen aan een wandel en dwaal-tocht door LA, waar onze hero zijn uiterste, lieve best doet. In de best sequentie vraagt het meisje om 'een bekentenis'. Alle alarmbellen moeten afgaan! Geloof mij, vrouwen zitten altijd truth truth truth te daren, maar ze willen níet horen waar een man dan aan denkt. (Sowieso moet je doen alsof seks niet bestaat tot er geen weg terug meer is.) Onze held gaat de mist in, wat al grappig is, maar nog leuker is de scene er meteen na, waarin hij zijn faux-pas probeert goed te praten, met allerlei argumenten die hij net ervoor met zijn beste vriend heeft uitgewisseld. Tegenover een vrouw uitgesproken lijken diezelfde zinnen ineens zo.... smerig. Heel, héél typisch. In Search duurt net wat te lang, ik zag alweer drie mogelijke eindes voorbij komen, en de allerlaatste onthulling is wat 'gewoontjes'. Aan de andere kant had ik het antwoord-apparaat moment in de laatste minuten niet willen missen. En die ochtend ook niet. Zeker niet. Fijn.