The Future

Wat is Me and You and Everyone We Know alweer lang geleden, zeg. Ondanks de verstreken tijd voelt The Future als zo'n typische moeilijke tweede. Een combinatie van het bekende rondje om de kerk, en een depressieve terugslag na overweldigend succes. Vooral het herhalende aspect is erg irritant, zo begint Miranda July hier weer met een 'stemmetje' en golvende synthesizer-strijkers, ditmaal niet uit de soundtrack-pen van Michael Andrews, al doet grotere naam Jon Brion (ook de rest van de tijd) niet veel anders. Waar Me and You nog een hele waaier aan verhaallijntjes kende concentreert Miranda zich nu alleen nog op het Me-aspect. En dat is vermoeiend. Ze kan niet acteren, is niet grappig, en dan heb ik het nog niet over haar slome dictie. Overeind blijven slechts haar maffe invallen. Beach House-draaiende hipsters die zich gedragen als kinderen, en op de kalender de dagen aftellen dat men een kat gaat adopteren. (De stray cat in kwestie verzorgt de bizar spirituele voice-over.) En naarmate de film langer duurt wordt de sfeer verknipter en onverbloemd seksueler; zonder lichte touch. Miranda gaat vreemd met een oudere kerel, haar identiek gekapte hipster-vriendje probeert de tijd stil te zetten (!) waarop de maan hem vermanend toespreekt; en tot slot doet Miranda een dansje ín een elastisch shirt, waardoor ze op die Australische goeroe zonder ledematen lijkt. En de kat? (Waarvan we meestal alleen de pootjes zien) Die blijft irritante Tollhart Ecke-wijsheden debiteren. Het einde is typerend voor de zelfobsessie, na een mooie afsluitende voice-over, switcht de film toch weer terug naar het stelletje.