Go Go Tales

Hoeveel drugs doet Willem Defoe eigenlijk? Als je nú nóg films met Abel Ferrara maakt... Daar moeten 'buitenfilmische' redenen voor zijn. Gechargeerd worden gesteld dat zowel de beste (Le Million) als de slechtste film (deze!) die ik in 2011 zag over de zoektocht naar een verdwenen loterij-lot gaan. (Een winnend lot ook nog, anders zouden ze niet zoeken natuurlijk...) Maar in Go Go Tales zorgt dat, ondanks dat Defoe een liedje zingt, enkel voor chagrijn en geschreeuw. Defoe speelt de eigenaar van een stripclub, die de meisjes al een paar dagen niet betaald heeft. (Om nog te zwijgen over de huur...) De enige oplossing is het winnen van de loterij, gelukkig heeft hij duizenden loten ingeslagen! Als je dat geld wél hebt, en een stripclub runnen je droom is.... Nou ja, een gokverslaafde heeft net zulk oogkleppen op als een coke-junkie. Go Go Tales is een schoolvoorbeeld van waardeloze improvisatie, als je daar niet de juiste condities voor schept (of genoeg talent voor in huis haalt) krijgt je altijd eendimensionaal gebazel en kabaal, mensen die op één punt blijven hangen, omdat ze niks beters weten en dat dus maar herhalen. Enkel de Jiskefet-achtige hairdresser, die in de club van zijn broer heeft geïnvesteerd, weet de juiste absurd-komische toon te treffen. Dan zit je nog altijd met een bespottelijk chaotische tijdlijn, en een hoofdpersonage dat je dat ticket helemaal niet gunt. Zelfs honderd minuten tits &.. meer niet (want de stripclub denkt arty te zijn) blijkt óók nog te kunnen vervelen. Het moet niet gekker worden. (Allemaal typische Ferrara-dames trouwens, efebische modelletjes.)