Haalt u even diep adem. Het oeuvre van Iñárritu is vergeleken met
Incendies een wonder van subtiliteit. De Griekse theatrons uit de
oudheid zouden volstromen voor dit verhaal. 'Beter dan Oedipus!' Ik
overdrijf natuurlijk een beetje, maar toch. Een tweeling zit bij de
notaris, die plechtig het testament van hun moeder voorleest. Moeder
geeft de kinderen vanuit haar graf nog opdrachten; zoek je broer, zoek
je vader. Ontrafel de familiegeheimen! In plaats van dat het mens het
zelf heeft verteld, of gewoon (wat aan het einde logischer blijkt) al
die ellende mee de dood inneemt. De arme kinderen worden hier voorgoed
getraumatiseerd! Het tweelingmeisje begint de reis, naar een fictief (en
clichématig ellendig) Arabisch land, waarna de film een structuur
lanceert waarin de reis van de dochter die van moeder decennia terug
volgt en echoot. Verkrachtingen, bevallingen en moordpartijen (ook ma
zelf is echt geen lieverdje!) volgen elkaar in rap tempo op. Radiohead
jammert op de soundtrack (ik begon Amnesiac net leuk te vinden) en de
kijker raakt al snel afgestompt bij zoveel vervelends. Maar dan wordt
ook de broer ingevlogen, en kan het nóg erger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten