Het onnavolgbaar winnende brein van Werner Herzog vormt hier een team met niemand minder dan David Lynch. Die leende hem een paar acteurs (waaronder creepy moeder Grace Zabriskie) en zijn bekende Californische suburbia-waanzin setting, waarna Herzog aan de slag gaat met eigen obsessies, zoals gestoorden en Zuid-Amerika. (Liefst in combinatie.) Het resultaat is een even gammele als geweldige film, momenten van magie wisselen elkaar af met matig acteren. Kortom typische Herzog-fictie.
Bad Lieutenant Nicolas Cage mag dan hier ontbreken, Michael Shannon toont zich een waardig vervanger in een even geflipte hoofdrol. Ook met Willem Dafoe en Chloe Sevigny maak je me altijd blij. Laatstgenoemde is, contractueel verplichte opmerking, weer beeldschoon, en speelt het vriendinnetje van Shannon, die hem langzaam ziet ontsporen. Willem Defoe put uit zijn ervaringen in
The Boondock Saints, en is dus weer een politie-officier die een reconstructie maakt van de gebeurtenissen, en de actie als het ware dirigeert. Daarbij helpt de uitstekende soundtrack, van de Nederlander Ernst Reijseger in de weer met met cello's en - of was dat mijn verbeelding? - accordeons. De beste momenten zijn lastig in woorden te vangen, met bijvoorbeeld Willem Defoe die langzaam vol spanning richting het plaats delict loopt, of een eenvoudige diner-scene, die door de metafysisch schizofrene geestesgestelheid van het personage van Shannon plots iets goddelijks krijgt. Naast de cello-muziek zet Herzog ook wat popliedjes in, alhoewel, popliedjes. Een reverend die het licht heeft gezien, over een tinkelende piano, en het welbekende Spaanse kippenvel-moment van Caetano Veloso. Ai, ai ai. 'De pasiooon mortal.' Soms draaft hij daarin wat door, zeker als het ene na het andere liedje elkaar opvolgt. Maar ook op dialoog-gebied valt er genoeg te genieten. Shannon bij de poort van een legerhospitaal. 'I want to visit the sick.' 'In general.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten