Daar gaat ie
weer. Bij deze licht tegenvallende documentaire moest ik mezelf er
steeds aan herinneren dat het toch echt gewaagd was van regisseur Janus
Metz om met de Deense jongens in Afghanistan mee op missie te gaan. Ook
buiten de compounds dus hè, en dat is een bermbommenbak. (En extra
gevaarlijk omdat Metz in eerste instantie toch aan het maken van een
film denkt.) Het spijtige is dat de geschoten beelden daarna fors in de
bewerking zijn gegaan. Dat zie je al aan de eerste scènes in Denemarken,
die in een omineus blauw neplicht baden. Al dat gefilmfotoshop verknalt
veel. Eenzelfde kritiekpunt geldt de overdreven aanwezige muziek, die
haast een Trainspotting-sfeertje oproept. Diepe kickdrums als een soort
hartslagen, dat soort dingen. Ik zie wat Metz wil (de kijker op alle
mogelijke manieren de spanning mee te laten voelen) maar het heeft een
wat averechts effect. De docu gaat op een standaard speelfilm lijken.
Slechts een paar scènes profiteren van deze trukendoos; juist wat
huiselijkere scènes, op de basis op een motorfietsje in het avondlicht
rondkarren, of in een riviertje duiken. Dit gezegd hebbende levert
Armadillo genoeg stof tot nadenken. De Denen executeren na een
vuurgevecht enthousiast wat (zwaar)gewonde Taliban, en geef ze na het
zien van de beelden eens ongelijk. Maar back home levert dat wel vragen
op. Moet een geciviliseerd land wel oorlog willen voeren? Moet je je er
niet te goed voor voelen? Ik werd prompt chagrijnig dat mijn partijtje
Groen Links geen pacifistische lijn volgt in dezen. Tuurlijk, dat is een
luxe, maar áls je dat jezelf kan veroorloven. Minder verrassend, maar
wel pijnlijk, blijft het gebrek aan hersens in zo'n bataljon. Sommige
van die gasten lijken nipt aan het syndroom van Down ontsnapt.
Bezigheden op het kamp: porno kijken, en alle mogelijke soorten
gezichtsbeharing uitproberen. De jongens krijgen in Afghanistan de
krachtigste high van hun leven toegediend (doodsangst!) en willen thuis
eigenlijk alleen maar terug. Oef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten