Biutiful

Het eerste half uur dacht ik; dit kan niet waar zijn, een goede Iñárritu-film. Zou het werkelijk helpen dat de ingewikkelde structuren hier zijn losgelaten? Maar al snel daarna zakt mijn waardering naar 'goed, voor een Iñárritu-film dan'. De Atlas van de Cinema kan het overdrijven weer niet laten, door hier zijn mooie verhaal over een kleine, stervende hosselaar ook nog met alle immigratieproblematiek van de wereld op te zadelen. Doen we er ook nog een vleugje Chinese homoseksualiteit bij. En dat terwijl het hart van de verhaal wél raakt. Javier Bardem is een shabby handelaartje, wheelin' and dealin'. (En mogelijk een voormalig junkie.) Kinderen opvoeden en zijn manische (ex)vrouw in het gareel houden zijn nog wat extra taken op zijn bordje, en daar komt dan nog kanker bij. Het is al veel, maar voor Iñárritu dus nog niet genoeg. Gelukkig zijn er dit keer mooie huiselijke momenten, zeker met de kinderen. Trouwens - erg tekenend voor de overkill dat ik daar nu pas aan denk - onze held communiceert met de doden, en daar wordt vooral in dat sterke eerste half uur nog lekker matter of factly over gedaan. Op dat moment is de film aangrijpend, maar waar de film dat wíl zijn (lees het dramatische laatste half uur) is de film juist saai. Al is de cirkel die Iñárritu naar het fluisterende begin maakt fraai. Dan nog een terzijde: we zien hier weer zo'n typische disco-scene. Miljoenen mensen gaan wereldwijd met plezier in het weekend uit hun plaat, waarom zijn dat soort scenes in films dan altijd het begin van instorting/crisis en decadentie? (In het Bosnische On The Path zat 'r ook alweer een.) Deed me wel Underworlds Beaucoup Fish nog eens draaien (dankzij King of Snake, verbindt het intro met de wiebelige geestestoestand van Bardem.) In diezelfde disco ook nog een raar piano-moment, ik denk verrek: nieuwe Coldplay-single in een soort KLF-remix. Blijkt Chris Martin de film ook gezien te hebben, en die akkoorden te hebben gebruikt. Vind ik wel sympathiek van hem, altijd de oren gespitst houden.