En we zetten een filmvlaggetje in Chili, dat hier qua sfeer overigens
nauwelijks verschilt van Uruguay of Argentinië. Veel 'openminded'
mensen en veel geknuffel. La Vida de los Peces is een film die zelf
meent nogal 'diep' te zijn, inclusief toneelmatige dialogen,
maar eigenlijk vooral (overigens geslaagde) buitenkant is. Het hoofdpersonage
lijkt op Romain Duris, en het Franse middenklasse-niveau van de
films waar die vaak in rondloopt treft men ook hier. Een knappe en
ogenschijnlijk geliefde kerel keert terug naar zijn geboortestad, naar
een feestje van oude vrienden, die hij tien jaar niet heeft gezien, en
dwaalt gedurende de film door het huis. Hij verlaat het pand nooit,
terwijl hij constant zegt weg te gaan, een slim en mooi patroon. In elke
kamer heeft hij een dialoog, die vaak hartelijk begint, maar langzaam
pijnlijk wordt. Nieuwe kamer, nieuwe confrontatie. Met clichés mag je
wel stellen, want natuurlijk is de man niet zonder reden tien jaar pleite.
Spoiler! Hij heeft lst van het welbekende
Ordinary People-trauma, waar
verder opmerkelijk weinig mee gebeurt. Want dit is Zuid-Amerika, het
merendeel van de dialogen focust toch op dames en seks. (Of ze nu
zwanger en geil, of piepjong trippend en geil zijn.) Ook, nee, bovenal
is er nog een jeugdliefde, die hij eigenlijk dolgraag wil terugwinnen,
niet signalerend dat de vrouw in tien jaar totaal is verdegelijkt en
gesettled. (Door de kapitale villa en de rijkdom krijgt het wat van
L'Année Dernière à Marienbad, met een Garden State-sausje!) Mooie mensen,
mooie beelden (goed gebruikmakend van aquaria), teveel slowmotion, en
stemmige postrockende muziek en een typische Spaanstalige 'fantasma de
mujer'-ballade.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten