Op we naar verlossing. Op zijn Bosnisch, misschien wel de meest gecompliceerde
samenleving van Europa. Een bij elkaar geraapt land als de scherven van
een vaas, met als hoofdmoot de meest vrijzinnige moslims van de wereld.
Alcohol met Suikerfeest. Maar na de oorlog van de nineties zijn mannen
getraumatiseerd, en dwalend. Zoals de man van de Audrey Tautou-achtige dame die in de opening heel Scarlett-modern foto's van zichzelf staat te
maken voor de spiegel. Haar mannetje drinkt en verknalt daardoor zijn
baan, maar vindt dan “de oplossing” in het Wahabisme. Hoe symboliseren
we dit? Hij laat zijn baard staan. En het meisje heet Luna... Wat
doorzichtig dus, en als de relationele spanningen toe beginnen te nemen
valt vooral de actrice door de mand. Ze legt erg veel ironie in haar spel,
terwijl het conflict ondertussen niet wordt uitgesproken of zelfs maar
benoemd. Dat is misschien ergens begrijpelijk, kop in het zand, maar
als je je vriend ziet veranderen, ga je toch iets proberen, lijkt me. Ik
bedoel, het is mooi dat ie nu niet meer drinkt, maar verder... (Geeft hem
bovendien niet de kans zichzelf te verdedigen, haar te overtuigen.) Het
schuurt zo niet genoeg. Wel een interessant onderwerp, met referenties
die een Bosniër waarschijnlijk meteen snapt. Man heeft een baantje bij
een meer gevonden, het meisje kijkt al bedenkelijk bij de plaatsnaam, en dan wordt het ook voor mij
duidelijk, daar zijn de fundi-zomerkampen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten