Monsters

Liefdevol project, en niet alleen door de zwoele kus waarmee de film eindigt. (De hoofdrolspelers trouwden na de opnamen.) Regisseur Gareth Edwards schreef het scenario, deed de effecten en bediende de camera. Het is dus echt zijn kindje, jammer dat die kus aan het eind ook symbolisch is voor de clichématige patronen waar de film af en toe in vervalt. Terwijl dit verder een heel intelligente én geslaagde buitenaardse wezens-film is, waarin eigenlijk arty weinig gebeurd. Een soort Cloverfield, maar dan beter. Ergens in de nabije toekomst zitten er 'creatures' in Latijns-Amerikaanse gebieden, die door de VS en Mexico tot no man's land zijn verklaard, en met een enorme muur zijn afgesloten. (U voelt de metaforen met drugs- en immigratieproblematiek.) Een fotograaf reist rond, gruwelfoto's verdienen goed. (Eigenlijk hadden die in zwart-wit door de film of de aftiteling moeten worden gesneden.) Hij heeft een klusje 'on the side' als ie een rijk Paris Hilton-typeje terug naar LA moet brengen. Dat gaat niet zo eenvoudig als het eerst lijkt natuurlijk. Mooi aan de film is dat de Casey Affleck-achtige man eigenlijk maar een klootzak is. Hij wil snel een nummertje met haar maken, maar heeft ie ondertussen niet thuis een vrouw zitten? (Later wordt braaf verklaard; overspel kan niet in Hollywood.) Ondertussen reizen de twee door prachtige Costa Ricaanse landschappen. De beelden maken de film, zowel de gewone als de mysterieuze special effects, diep in de jungle is waar de creatures nestelen. Jammer van het acteren, hoewel ik onbekende acteurs altijd iets fijns vind hebben, merk je toch een niveauverschil. Over de houterige geïmproviseerde lokale bijrollen zwijg ik helemaal. Vergeef het ze, want het einde is bijvoorbeeld magistraal en verstild, alles lijkt voorbij en toch voel je nog de spanning hangen, en dan komen de beesten alsnog. Cliché? Spoiler! Nee, want het is een soort Close Encounters of the Third Kind-moment, niet in de laatste plaats dankzij sfeervolle soundtrack van Jon Hopkins.