Oftewel, Zonder Titel. In het Nederlands klinkt de benaming voor 90% van de
moderne kunstwerken nog belachelijker. Tegelijkertijd is het
democratisch, áls een werk beroemd wordt geeft, kuch, het volk ze wel een naam.
(De Nachtwacht, bijvoorbeeld.) Untitled neemt de kunstwereld op de hak,
met name piepknor-klassiek is weer een even grappig als gewillig
slachtoffer. (En vraagt er ook gewoon om, waarom zijn al die atonale
jongens niet gekapt na 4 minuut 33.) Bovendien hebben ze tonaliteit
daarmee eigenlijk vermoord. (Net zo dood als Nietschze's God vrees ik.)
Maar goed, 'harmony is just a capitalist conspiracy to sell pianos'. Een
van de leukere one-liners, waarvan er vele zijn, althans in het prima eerste kwart. Daarna neemt het hakken wat af, en begint een nogal
sketchy fase, de grappen worden snel oud, de film verwordt tot een
collectie samengeraapte scenes, een heldere lijn ontbreekt. (Moet ik dat
wel zeggen, kunstcritici zijn ten slotte nóg zieliger dan mislukte
kunst.) Leuk spel wel van baas Adam Goldberg (als de piepknor-musicus) en
Lucy Punch. (Simpelweg gecredit als The Clarinet, en verliefd op de
“grote” componist Goldberg, die haar negeert.) Voor ik de verkeerde indruk wek,
de film gaat eigenlijk vooral over kunstgaleries, en beeldende kunst.
Net als aandelen een handel in lucht en suggestie. Zo vertolkt niemand
minder dan de bewezen uomo universale Vinnie Jones een soort Damien Hirst.
Conceptuele kunst is zo batshit dat het eigenlijk wel weer wat krijgt.
Een post-it op de muur: 'wall surrounded by space (2007)'. Zeker vermakelijk
dus, maar echt doorbijten, neen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten