Dit soort films wordt nog altijd te
weinig in Duitsland gemaakt. Hoe hebben ze dat Ossi-trauma eigenlijk verwerkt? Een ZDF-reeks? Of gewoon vergeten dat ze het wisten! Hoe dan
ook... Barbara ligt in de lijn van Das Leben der Anderen, maar is een
stuk subtieler. Das Leben wekte de indruk dat je in Oost-Duitsland
constant in levensgevaar verkeerde, dat je in een thriller was belandt. In
Barbara is de paranoia minstens zo groot, maar het is een geniepige
variant. Iedereen leeft 'gewoon' zijn leven, maar allemaal met een doorgestoken
kaart en een dubbele agenda in de hand. Wat iemand tegen je zegt is
eigenlijk per definitie gecalculeerd, of in code. Dat geeft een enorme
ontvreemding en onthechting, zelfs als je je min of meer conformeert ga
je kapot in de controle-staat. Het best geïllustreerd door de de
collega-dokter van Barbara, een Dautzenberg-achtige man, die verdacht
(!) aardig is, en dat zélf ook weet. Hoofdpersonage Barbara komt in
'zijn' ziekenhuis werken, waar ze door de Staat naartoe is gebonjourd. De
landelijk omgeving maakt nostalgisch, en doet denken aan
Requiem (hier
wacht ook iedereen op de duivelsuitdrijving) maar in het ziekenhuis is
het behelpen. Gedurende de film druppelen er mensen binnen die de wonden
van een natie concreet maken. Barbara wil weg, kán weg, maar zit vast
in een einde dat heel toepasselijk 'te rond' is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten