Zo, die is goed met
één aardappel en één hand. De schil van stokoude aardappelen laat vast
snel los... Ik zou er toch een keer soep van maken. Een uitje moet op de
Braziliaans aandoende steppe waar pa en dochter hier wonen
toch ook wel te kopen, vinden én te bewaren zijn? Béla Tarr is méér dan
berucht langzaam, er gebeurt hier eigenlijk gewoon niks. Canto Ostinato.
O de ironie als er eindelijk een bezoeker komt die de dagelijkse
bezigheden onderbreekt; volgt er prompt een rant die ik níet kan volgen! Ik was
bijna blij dat het meisje weer gewoon water ging halen bij de put.
Later blijkt de put ineens leeg, en bekruipt me het idee dat hier een
of ander bijbelse metafoor wordt opgezet. ('Buiten stormde het vijf
dagen lang.') Het koppige paard van het duo levert intussen de beste
acteerprestatie van de film, let op hoe ze het aangeboden handje water
met een hautaine hoofdbeweging weigert! Het einde is me dan weer niet
radicaal genoeg, weliswaar bevat de 'zesde dag' een van de mooiere
Aardappeleter-shots, ik vond het einde van de vijfde dag een veel
galanter moment om de film de nek om te draaien. Het licht valt uit. De
film is uit. Andere nog meta-radicalere oplossing was wél de tussentitel
voor de 'zesde dag' te laten verschijnen, maar op dat moment meteen met
de áftiteling beginnen. Helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten