11 Flowers

Vier films over pakweg 11-jarige jongetjes in een week, da's wat teveel van het goeie. Dit is een degelijke Chinese middenklasser. Van al die jongetjes is het Chinese knaapje het echtste, al is het maar omdat hij en zijn maatjes langzaam aan het fascinerende mysterie 'seks' beginnen te denken. Zo begint de film al met 'dubieuze' spelletjes aan het klimrek, en wordt er later een stelletje bespioneert. 11 Flowers speelt in de periode van de Culturele Revolutie, toen ook de intellectuelen naar het platteland werden verscheept om daar het land te dienen. Waanzin natuurlijk. 'Ben je die revolutie-liedjes nu nog niet zat'. Het hoofdpersonage en zijn kornuiten lijden er minder onder. De film neemt fijn de tijd om het alledaags geklier te schetsen (waar een nieuw shirt van cruciaal belang is, heel modern eigenlijk). Datzelfde shirt speelt ook een cruciale rol als 'het plot' dan werkelijk begint. Een dissident in een bos, een geheim. Een bekende kinderfilm-variatie eigenlijk. Waar in de meeste films de 'gewonde soldaat' een goedzak blijkt, is deze man – in de ogen van de braaf communistische jongetjes – een schurk. Het dilemma (moeten we iemand iets vertellen?) wordt er niet minder om. De film verbindt het thriller-elementje wat schematisch met het opgroei-aspect, al is de scene met (daar is ze weer) het eeuwige buurmeisje, na een regenbui, juist om die contrasten wel erg fraai. Je ziet zelf voor het eerst een (semi)naakt meisje. En in de kamer ernaast storten volwassenen in onder het gewicht van de dictatuur.