Ted

Als je als kijker bij een 'zwaargewonde' teddybeer die uit een lichtmast dondert aan 9/11's beruchte Falling Man moet denken, doet de film iets goed. Zéker als het eerste uur uit een sper(ma)vuur aan ontzettend flauwe maar lollige grappen bestaat, waarvan er trouwens ook een heel stel óver 9-11 gaan. Ted is de R rated-versie van die Muppets-film. Ook hier een grown up guy met een pop, die beide weigeren volwassen te worden. Al gaat dat hier dan van: 'come on, let's get stoned'. Wahlberg is op dreef als gortdroge clueless 'car rental'-medewerker, die meer van zijn grofgebekte racistische brombeer houdt dan van zijn vriendinnetje Mila Kunis. (Terzijde: het is een even groot 'kerstwonder' als ik een film nog steeds leuk vind wanneer de vleesgeworden berekening Kunis komt opdraven.) Wat mij betreft had Kunis mogen worden omgewisseld met Norah Jones, die een losse flodder cameo heeft. Op het moment van haar concert zit de film in een transitie van stoner-komedie naar meer gangbare avonturen-film, iets wat Amerikaanse filmmakers maar niet kunnen laten. Je ziet het ook weer aan de speeltijd (106 in plaats van de veel geschiktere 86). Maar het actie-einde (inclusief car chase) krijgt op het moment van 'de val' toch wat. De beer als overduidelijke metafoor, het opgeven van je onrealistische fantasietjes, dat soort dingen. Vanzelfsprekend krijgt Wahlberg uiteindelijk tóch alles, daarvoor is het ook een ironisch sprookje, maar de hint was al mooi genoeg.