Fijne,
totaal ónepische oorlogsfilm, in de traditie van Fuller. Je zou kunnen
zeggen dat in A Midnight Clear één (niet-bestaand) segment uit
The Big Red One tot een uur of anderhalf uur wordt opgerekt, zonder dat het gaat
vervelen overigens. Net als bij Fuller ontbreekt pathos, en elke poging
tot heldendom gaat gruwelijk mis. Dit verhaal gaat over angst,
kameraadschap, en hoe men jongetjes oorlogen instuurt. Niet voor niets
'benoemt' de squad een 'father' en een 'mother'. 'I don't know if
there's a correlation between intelligence and virginity' peinst Ethan
Hawke in een opmerkelijk sensuele flashback. Hawke speelt de piepjonge
leider van een al flink uitgedunde eenheid, die in 1944 door de Ardense
bossen sjokt. De Duitsers voelen dat de oorlog bijna gedaan is, en niets
is gevaarlijker dan een 'beest' in doodsstrijd. Je verwacht dus
gruwelijke stuiptrekkingen, maar het totale tegenovergestelde vindt plaats.
Mark Isham laat engelen-koren (en wat minder geslaagde synths) het
kerstverhaal begeleiden. Een verhaal dat eindigt met een brute en
opnieuw erg originele twist. Het enige minpuntje is het slot. Waarom
niet gestopt bij de eenheid, in een toepasselijk religieus-aandoende
processie, sjokkend door de sneeuw. Mededelingen in de aftiteling zijn
al helemaal onnodig in een fictie-film. Maar goed, details.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten