Elk
filmjaar kent zijn Shakespeare-bewerking. Dit is een
moderne variant, mijns
inziens te prefereren boven wazige pseudo-historische verhalen over de
ware identiteit van Shakespeare (zie
vorig jaar). Er iets vreemds aan de
hand met Caesar Must Die. Hét unieke selling point van de film
(gevangenen spelen Shakespeare) wordt zó gestileerd in beeld gebracht,
dat ik na een kwartier meende dat de gevangenen gewoon door acteurs
werden gespeeld! Wat achteraf dus niet zo blijkt te zijn... Dat betekent
wel dat de gevangenen best een stukkie kunnen acteren. (Of ligt dat aan Shakespeare's fraaie teksten?). Toch had ik het allemaal nog
veel 'documentairer' gewild. Zoals in de prachtige casting scene waarin
de inmates 'gewoon' wat personalia moeten vertellen. Maar zodra de
gevangenen daarna nog eens uit hun Shakespeare tekst vallen zijn die
momenten wel overduidelijk gescript. Anders geformuleerd: de gevangenis
wordt nooit een gevangenis, terwijl Shakespeare wel gewoon Shakespeare blijft. Het verhaal over Brutus en Caesar is - duh - goed op zijn plek
in Rome, en zeker de speeches van Brutus en Anthony ná de daad zijn
indrukwekkend. Op vele andere momenten – Shakespeare hè – liet ik me
toch wel weer in halfslaap sussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten