Starbuck

Die Quebecoise films blijven maar komen. Zou het feit dat Montreal zo'n muzikale hotspot is daar nou nog iets mee te maken hebben? Eerst bloeien de goedkope kunsten, daarna de duurdere? Starbuck is geen Monsieur Lazhar, maar wél de leukste 'simpele' komedie van dit jaar. Ik heb zeker het eerste half uur hard zitten lachen om deze combi van Dany Boon, Urbanus, All-Stars en Apatow-bromance. Het zijn niet eens de (erg flauwe) grappen, het is een bepaalde schwung en charme. Een Tom Barman-achtige kerel werkt in het slagersfamilie-bedrijf als 'distributeur', maar in het leven van de loser gaat ook op een normale dag alles mis. Wél heeft hij op de een of andere manier een knappe vriendin bezwangerd. Extra crisis voor de arme kerel. Hij gaat ten rade bij zijn advocaat annex beste vriend. Deze dikzak (denk Jonah Hill, maar dan ouder) is naamloos én fantastisch. Ik wil het knauwende Frans spreken zoals deze mannen dat onderling doen. De advocaat legt hem uit – terwijl het bewijs geleverd wordt – waarom hij géén kinderen moet nemen. Dan haalt het verleden het hoofdpersonage in. In Nederland was laatst een docu op tv over een particuliere sperma-donor die een stuk of honderd kinderen had. Natuurlijk werd ie pervers genoemd (hij gaf zelf toe dat hij het gewoon voor de seks deed), maar wat mij frappeerde was dat de man duidelijk een 'psychologisch' stempeltje vertoonde. (Stikverlegen, wonend bij zijn moeder.) Zou dat nou niet in de genen zitten en zo worden verspreid? De man in Starbuck overtreft het kinderaantal met gemak, en zodra hij een en ander accepteert begint een heel nieuw leven. De film verandert van komedie in goedmoedige familie-tearjerker (ha, jerking indeed). Lief.