Ongeveer zo slecht als
ie lief is. Waar zie je anno nu nog communistische films die
Jaurés citeren, en het over manifesten hebben. Er zijn nog mensen die
erin geloven. Letterlijk, want hier merk je ook weer goed hoezeer het
communisme een religie is. Net zoals een brave gelovige kun je nooit
sober genoeg leven. Het schuldgevoel zal tot je dood knagen. Hier
peinzen twee vijftigers over hoe bourgeois ze zijn geworden, terwijl ze
samen op zondag reclamefolders moeten rondbrengen om rond te komen. Noem
het maar bourgeois! Dat hele baantje is een van de eindeloze
ongeloofwaardigheden waarmee het scenario aan elkaar hangt. Eerst is
alles nog pais en vree, ondanks dat de Lula-achtige hoofdrolspeler annex
vakbondsman op bijzonder solidaire wijze is ontslagen. Thuis rest
verveling, en potjes kaarten, waarna een 'Oostenrijkse' wending volgt.
De '
Funny gamers' weten van het aanwezige geld - een net verkregen
huwelijksjubileumcadeau - een feit dat het opsporen van de daders een één-tweetje
tussen slachtoffers en politie zou moeten maken. Maar ja, als ons
hoofdpersonage het diep van binnen al weet wíl hij het niet zien.
(Workers of the world unite.) Zodoende kunnen de twee 'werelden' aan
elkaar worden geknoopt door middel van goede daden om bij vol te
schieten, en om te janken zo slecht acteerwerk. Maar het stiekem best
fraaie sentimentele einde wordt verknald door... een dialectische discussie achteraf.
Typisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten