Ik
hoopte op de
Let Me In-treatment – een frisse Amerikaanse remake –
maar Fincher heeft het
verhaal niet eens naar Seattle verplaatst. De
naam en faam van Stieg Larsson zullen te groot zijn. Nu kijken we dus
naar Engels sprekende Blomqvists en Wernstroms. Fincher tunet fine, meer
niet. Hij schrapte goddank de flashbacks van het tattoomeisje, en
hanteert een strakker ritme, wat de ongeloofwaardigheden
geloofwaardiger maakt. Ik bedoel, waar gaat het nu allemaal om? Een rijke (dus
foute?) familie á la de Brenninkmeijers die stuk voor psychopaten zijn,
maar wel gewoon gezellig elkaar hatend samen (!) op een privé-eilandje wonen...
Mwah. Se7en-spannend wordt het nooit. Meer dan de vorige keer viel me
het Assange-aspect op. Dat voelde Larsson toch goed aankomen. Het idee
dat wij 'goede' mensen eigenlijk ook maar gebruik moeten gaan maken van
foute tactieken om zo de 'bovenbaasjes' te bestrijden. Hacken maar. (En
parallel daaraan, verkrachters op Saw-achtige wijze mishandelen.) Van
het Scandinavische pacifisme is niet veel meer over zo. Eén van de
verbeteringen is het tattoomeisje, dat hier nog wat vleermuiziger gek is
gemaakt. Dat maakt haar drieste acties “logischer”, en doordat Fincher
meer erotiek toevoegt is ook de relatie met de journalist (Daniel Craig)
zinnelijker, primitiever en beter. Yorick van Wageningen (een Fincher
én een Malick op je cv, wow) helpt meer dan een handje mee aan het
primitieve, hij vertolkt de Vieze Man uitstekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten