Viel me mee. Ik
dacht dat het een sentimentele draak zou worden, maar die knakker in de
rolstoel (gespeeld door de altijd degelijke Francois Cluzet) gaat niet
eens dood! Dus blijft er een echte feel good-film over, zonder brok in
de keel-bijwerkingen, maar goed voor een glimlach. Zelfs voor wat
nazi-grappen is bizar genoeg nog plaats. Natuurlijk kunnen we peinzen
(en er bestaat vast een artikel) over of de film niet een beetje
'racistisch' is. Iedere blanke wil stiekem gered en beschermd worden
door his own personal Seedorf. Een man die goed kan dansen,
'ongedwongen' met de vrouwtjes omgaat, gangsta is, maar wél lief en
trouw aan jou, want hij is jouw maid en maat. De film mist daarin wel wat zelfspot.
(Want het is verder niet zo dat ze de clichés niet dik aanzetten.) De
Flodder-setup, de 'hood' komt in het Franse Wassenaar quartier, werkt
verder wel. En tekenend voor de coolheid van de film toont Driss zich niet eens verbaasd als hij
wordt ingehuurd. Hij leert de verlamde rijkaard weer een beetje leven.
En die leert hem... kunst waarderen en paragliden. In een typerende
scene introduceert de rijkaard de klassieke muziek, Driss maakt er een
reeks Hans Liberg-achtige grappen over, en verder is de sequentie
eigenlijk overbodig. De echte pijn blijft onaangeraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten