Margaret

Als Cassavetes zijn lever niet kapot had gezopen had ie nu dit soort films gemaakt. Hoewel Margaret qua verhaal in níets met Gloria overeenkomt, deelt de film de volslagen onevenwichtigheid. Theatraal met zichzelf worstelende personages, iedereen valt almaar in de reden. Melodrama! (Abortusje erbij? Abortusje erbij!) Kortom: chaos. Je kunt de hele film tot drie tellen, en elke keer als je weer bij drie bent is het niveau totaal omgeslagen. Aan het eind, bijvoorbeeld, zitten moeder en dochter bij de opera. De emoties zijn gedaan, de opera begint, een mooi moment voor de aftiteling. (De klanken nemen de misère over.) Maar nee, tóch weer een close-up, waarin Anna Paquin (de dochter) vecht tegen de tranen. Dan begint ook de moeder... Anna Paquin speelt een late puber die het bloed onder je nagels vandaan haalt. Rijk en verwend, en met Geen Stijl-meninkjes in de klas. Als ze uit shoppen is denkt ze ook enkel aan haar eigen behoeften, en leidt zo buschauffeur Mark Ruffalo af. Gevolg: een crash, en een verschrikkelijk mooie sterf-scene. Als mij zoiets zou gebeuren zou ik me vooral zélf schuldig voelen, maar de volgende 2.5 uur besteedt Paquin aan het 'kapodt' maken van de buschauffeur... Een opstandige en begrijpelijke reflex, om zo haar eigen aandeel te vergeten. Het levert een ergerlijke maar boeiende film op.