Inmiddels voelt het absurdisme van de
'nieuwe Griekse cinema' (als die stroming al zou bestaan) wel vertrouwd.
Volwassenen die zich door het leven begeven met de logica van een kind, al
dan niet gedwongen door hun ouders, met wie ze toch al een wat al te
innige band hebben. Het zit er allemaal weer in. Bij momenten lijkt
Alps ietsje lichter, zo probeert men hier zeker 'goede daden' te
verrichten. Maar tegelijkertijd gaan ook deze daden weer gepaard
met waanzin en psychologische terreur. Een groepje mensen komt bijeen
in een gymnastiekhal, waar de leider (met strenge Mercury-snor) hun
groepering tot de 'Alps' uitroept. Iedereen krijgt een nickname, en men
oefent bepaalde 'situaties'. Ik denk niet dat ik het 'waarom' moet
verklappen, want uit meer dan die zelfopgelegde taak bestaat de film
niet. Wat volgt is een reeks van tragikomische sketches. In een van de
grofste probeert het hoofdpersonage een potje tennis te spelen met een
meisje dat ligt te sterven in haar ziekenhuisbed. Zo gitzwart dus. De
ontwikkeling van de personages verloopt wat moeilijker. Ik had heel veel
verwachtingen van 'de snor', die bijvoorbeeld in de opening aan
hetzelfde stervende meisje haar favoriete acteur probeert te ontlokken. De man krijgt
verder echter niet bijzonder veel screen time. Van mij had de groep wel
wat meer samen mogen werken (en acteren). Nu trekt iedereen gewoon 'het
veld' in. Meer degelijk dan wonderlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten