Multi-talentje,
die Ben Drew. Ik had (zonder het te weten) te soundtrack van deze film
al gehoord. Drew rapt namelijk ook als Plan B. Maar als regisseur vind
ik hem nog veel veelbelovender. De ambitie spat er vanaf. De raps zijn
in dit crime-epos niet gebruikt als pompende background, nee ze vormen
de voice-over van het verhaal. Urban musical-style. Zeer tof gedaan.
Gestileerd en toch echt. Inhoudelijk mag de film er ook wezen, terwijl
het toch zeer breed gaat. (Van kindertehuizen tot crackheads) We zien
hier de wereld van
Attack The Block (met 'bruvs' en 'allows its') maar dan
zoals hij werkelijk is. Goede invloeden zijn in deze surroundings net zo schaars als
buitenaardse invloeden. Vooral het eerste uur is ijzersterk, in het mozaïek-verhaal passen alle stukjes precies. Ellende na ellende, soms
tegelijkertijd (dan zien we een scene vanuit een ander hoekje opnieuw)
en ook gewoon 'logisch' omdat de ene domme actie volgt uit de andere. Het
levensbelang van de mobile phone voor de dealer bijvoorbeeld. (Met de
anonieme klanten die zich van 'once a week' 'twice a week' gaan noemen.)
Het eerste uur is een echt gezamenlijk verhaal over een community, het
is lastig er iemand uit te lichten. In de pijnlijkste sequentie zien we
hoe twee matties een vrouw van kebab-bar naar louche honk
slepen om haar te prostitueren. De enige jongen heeft er zo zijn
twijfels bij, en hij vormt dan ook het hart van de tweede helft. Daar
nemen de soft powers het over (nadat de hard powers keihard hebben
gepiekt halverwege). Typisch genoeg is die tweede helft ongeloofwaardiger.
Veel Crash-toevalligheden. De rap voice-over zwijgt ook plots. Jammer,
maar het doet verder niets af aan het positieve oordeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten