Headhunters

Ik heb de neiging dit een 'vrolijk spektakelstuk' te nemen. Onzin, er is eigenlijks niets vrolijks aan. Spektakel is het wél, in een 'ekte ekte' genrefilm. De setup - kunstdief met een minderwaardigheidscomplex - suggereert nog een tong in de wang-verhaal, maar hoe langer de film duurt hoe bloederig het wordt. Hoewel het plot verder niet serieus is te nemen, is het wel allemaal uitgevoerd met de intentie van een bloedserieuze Scandinavische thriller. Het begint met een Jort Kelder-mannetje dat in zijn modernistische designer-villa zijn twee koppen grotere schone pleziert. Voor haar moet hij alles uit de kast halen – denkt ie – en dus steelt hij samen met een snorremans schilderijen. Dan dient zich een droomkans aan, zo gemakkelijk dat alle alarmbellen af zouden moeten gaan. Onze held lijkt dit ook wel te weten, maar ziet een en ander gewoon als een uitdaging. Een schilderij jatten van een beveiligingsexpert, die eruitziet als Antonio Banderas gone nazi. Doen we! Vanaf dat moment verwachten we twists, twists, twist, en hoewel het verhaal langzaam noirig onnavolgbaar wordt blijven bruuske wendingen uit. Ik zat al te bedenken 'wie is de domste' (want die gaat met het been heen) maar vijf minuten later is die figuur dood. Femme fatale dan? Het gaat hier echter vooral om de knalharde actie. Vandaar ook dat het hoofdpersonage halverwege zijn 'huid' afpelt, als Paul Weller in Robocop. Collina-style. (En oh ja, squash!)