Hemel

Meisje Lena was dik, meisje Hemel is mager; verder zie ik niet zoveel verschillen tussen de twee. In beide films is er een ongemakkelijke verhouding met (surrogaat)-vaders, en in het midden wordt er een concertje bezoekt. Hemel is wat meer 'uptown-classy', dus is het concertje klassiek in plaats van free jazz. (Jammer, want chique vader Hans Dagelet speelt wel trompet, en doet dat ook heel even in beeld.) Belangrijker: wat is er toch met de vrouwen in de Nederlandse cinema aan de hand!? Het is alsof ze door de feminisering van de samenleving - die in Nederland toch al niet bulkte van enig fout maar helder machismo - zélf maar voor de caveman met de knuppel zijn gaan spelen. Hemel hopt van sekspartner naar sekspartner, in een ritme van één scene met kleren, één scene zonder. De opening deed me met weemoed aan Tuesday after Christmas denken. Ondanks dat die film óók grauw was, was er daar in elk geval nog iets sensueels te beleven. Hier bestaan post-coïtus praatjes uit Grunbergiaanse hatelijkheden. 'Waarom scheer je je kut niet'. (Zoals Grunberg zei: 'Haar is de enige slaaf die ons nog rest.') Vanzelfsprekend is Hemel niet zomaar een losgeslagen bedbeest geworden, want zulke dingen kúnnen niet zomaar. De krasjes op haar ziel krijgen we echter niet te zien. Blijft over de bijzondere relatie met haar vader Dagelet, als het Malle was weet ik waar het op uit was gelopen. Die twee vullen elkaar té goed aan, en zorgen samen voor een redelijk slot, van een gelukkig ultrakorte film.