Altijd
een mooi verschijnsel gevonden, een biopic kijken over iemand die je tótaal
niet kent. Zo zag ik er ooit een over
Diane Arbus. De Violeta uit deze film
van Andrés 'Machuca' Wood is de Chileense Violette Parra, all around
kunstenares met een primitivistische voorliefde voor 'het volk'. De film
is niet zo surreëel als die over Arbus, maar wel verwant en expres
chaotisch. We flitsen heen en weer door Parra's leven, waarin we o.a.
flardjes zien uit een Márquez-achtige armoedige jeugd. Pa is een soort
Amalric, met als grootste talent het innemen van drank en het imiteren
van dieren. Het prille huwelijk van Violeta komt er zeer bekaaid vanaf, want
even later zit ze al in Polen. Ze brengt de luide en mooie Chileense
folklore-liedjes naar de arbeidersklasse. Zelf een communiste ('zelfs
mijn bloed is rood') merk je vanaf dat moment haar dominante trekjes op.
Communisme = nu allemaal meeklappen! In weer andere passages sijpelt de
tragiek van dit overvolle hoofd het verhaal binnen. Niet voor niets speelt Violeta graag 'voor dood'. De omens, metaforen (kippen en
hanen) en verklaringen zijn verder wel wat overduidelijk. (Ze lijdt aan een diepe
onzekerheid). Maar in de beste scenes vangt de film de grillige dame
moeiteloos. Zoonlief komt binnen met een nieuwe vriend. Meteen neemt de
spanning bij alle aanwezigen inclusief moeder toe. Is de jongen
homoseksueel? Wil de moeder de zoon voor zichzelf houden? Nee hoor, even later
duikt zijzelf met die nieuwe vriend het bed in. Zo'n mensch dus. 'Ik
denk dat je een zeer moderne vrouw bent', merkt een conservatieve
Chileense journalist terecht op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten