Being
Flynn is gebaseerd op een memoir, en daarmee het zoveelste bewijs dat
Amerikanen volgens hun zelfgeschreven sentimentele filmscript leven...
Het einde! Karel van het Reve citeerde ooit iemand (naam kwijt) die
slechte eindes vergeleek met het laatste slokje thee. 'Vooral veel
suiker'. Het begint nog leuk. Een ironische voice-over introduceert
zichzelf, als 'a classic writer', al heeft ie geen uitgever en rijdt ie
een taxi als baantje. En wie speelt deze man? Robert De Niro. Natuurlijk. Ik zat
helemaal in de Auster-modus, dus dacht even dat de taxi-chauffeur een
imaginair verhaal over zijn zoon ging verzinnen, dat we dan ook –
onderbroken door blufpraatjes van de schrijver – zouden zien. Maar die
zoon is gewoon echt natuurlijk, en neemt eigenlijk al na drie minuten het
verhaal al over. Helaas. Zoon wordt gespeeld door Paul Dano, die dit
jaar een specialiteit van schrijvers heeft gemaakt. Het verhaal brengt
deze twee familieleden (die elkaar jááren niet gezien hebben) bijeen
in de daklozenopvang. Was het qua drama daarbij gebleven, dan had de
film goed kunnen zijn. Hoe het eraan toegaat in het leven van een
zwerver, slapend op ventilatieroosters is boeiend en 'echt'. Maar alleen
zwerver-pa in crisis is niet genoeg. Er moeten flashbacks zijn naar
depri-ma (Julianne Moore, elk jaar mooier) en ach, doen we voor zoon nog
wat drugs erbij. Zonde. Gelukkig is er dan altijd nog de soundtrack van
Badly Drawn Boy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten