Het boek
der boeken natuurlijk, in elk geval voor mij als puber, en dat een halve
eeuw na dato. Zegt iets over mijn Amerikaans-romantische inborst, maar
toch ook wat over de onverwoestbare kracht van het werk. Zoals het een
goed boek betaamt 'leest' iedereen zijn eigen versie. Voor mij gaat On
The Road over ritme. Het ritme van reizen, het ritme van muziek, het
ritme van woorden. Bij Salles komt de muziek er bekaaid vanaf (op één
toeterscene in het begin na dan). Ook het reizen beperkt zich tot
plaatsnaampjes die af en toe (en eigenlijk overbodig) verschijnen, in
een te modern aandoende cinematografie. De woorden blijven (al dan
niet in dichtvorm) gelukkig overeind, al ontbreken de opjuttende dialogen.
Voor Salles is On The Road blijkbaar een boek over seks. Vandaar dus dat
die dames zo prominent in die trailer figureerden! Dean Moriarty is
hier een Brad Pitt-achtige seksgod met manische Jack Nicholson-trekjes.
En Sal Paradise. Die kijkt van een afstandje bewonderend toe. Dean doet
het met alles en iedereen. Zijn hele denkraam lijkt uit niets anders te
bestaan. Het neigt soms naar een schelmenkomedie. Sal (Sam Riley) en
Dean (Garrett Hedlund) naakt in een auto met Twilight-meisje Kirsten
Stewart aan de 'versnellingspoken'. Dat soort dingen. Gedenkwaardige
cameos zijn er voor Steve Buscemi (ik verklap niets) en Viggo Mortensen.
Van de laatste (als Old Bull Lee aka Burroughs) had ik nog wel wat meer
willen zien, want het hart van On The Road bestaat toch uit twee
bloedbroeders die op noodsnelheid het
leven in al zijn facetten opzuigen. Met Burroughs als de Grote Aangever,
en het boek van Kerouac als één van de resultaten. Het slot van de
film, als de vriendschap implodeert en het boek geschreven gaat worden
is wél mooi, en opvallend bitter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten