Het gebeurt niet
vaak, maar ik vond dat deze film te snel om was. Pas op het
einde wordt het echt leuk! (Men moest op kinderfilmlengte blijven denk
ik.) De voice-over is weer alomtegenwoordig. Logisch, want het hoofdpersoontje (denk aan een tienjarige Maarten Ducrot) wil schrijver
worden, en vangt in woorden de wereld. Toch... De hele film lang
blijven de dialogen veelal snippertjes in zijn gedachtegangen, en daar lijdt vooral het zijtakje met opa onder. (Oude opa, opa die dood wil omdat oma
dood is.) Het maakt minder uit in de fantasie-passages,
waarin de jongen (die in een surreëel mooi en leeg Den Haag woont) de
koningin ontmoet. Ik werd er bijna monarchist van. Niet eens door de prachtige
Georgina Verbaan - want zij is de busty koningin in badpak - het
is meer dat je de liefde van kinderen proeft voor sprookjes, dús voor
zoiets als een vorstenhuis. Mooie Wilders-dis trouwens, dat islamitische
paleis. Hare Majesteit wil dat de jongen een boek voor haar schrijft.
De meeste pogingen mislukken. Jongetje vertwijfeld: 'ik kan er ook een
toneelstuk van maken'. Gaandeweg worden dit soort gebbetjes steeds
komischer, en ook in metaforen kunnen we ons uitleven. De jongen zoekt
naar 'zijn eerste zin'. En vindt de oplossing in verliefd worden. Claro.
Het is de typische modernistische meets kinderlogica-gedachten van Toon
Tellegen, die een cameo als 'Beroemde Schrijver' heeft. 'Heb je me al
aangeraakt?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten