Wow,
alweer een Frans-Canadese film, dacht ik de eerste tien minuten. De
hoofdpersonages (twee jonge broertjes) heten Zac en Seth, en rijden in een ouwe bak door een fenomenaal mooi weids landschap.
Lijkt me duidelijk. Wat later blijkt het 'gewoon' Wallonië, dat door
Bouli Lanners (
Eldorado) nu eens niet als grauw zooitje in beeld wordt
gebracht. Hij bewondert de heuvels en het zonlicht in de bossen op
Malick-achtige wijze. Soms iets te overdreven, zeker in combinatie met
The Bony King of Nowhere op de soundtrack kreeg ik het gevoel van een weeïg-christelijke seventies folk-plaat. Geen religie hier verder,
totaal geen gezag zelfs. De twee broers (waarvan er één met pet op
geniale wijze op John Cusack lijkt) zijn verstoken van hun moeder, sippen daar fraai oiver, en spenderen hun nazomer met het roken van 'du
shit'. Via een nieuwe maat komen ze in de woonwagenkamp-achtige
drugshandel te zitten, maar voor spanning of 'plot' heeft Bouli steeds
minder tijd. Dit is een road movie in stilstand. (De ouwe bak wordt
gaandeweg ook verkocht.) De jongens delen bizarre masturbatie-tips,
klieren met 'gevonden voorwerpen', en zuipen zich klem. Eén helft lang
is dat erg leuk, maar zo ongeveer na de grote waterperoxideverf-truc
(waardoor ze allemaal op elkaar lijken) wordt het ietwat zemelig. Lanners
vergeet zijn potentieel fantastisch hoofdpersonages te 'benutten'. Elke
confrontatie met volwassenen voelt gekunsteld gemeen dan wel
sentimenteel aan, en Lanners heeft noch een mooie oplossing, noch een
echt raak open einde in huis. al besluit de film dan Twainesk. Een jongensboek dat nooit begint. Vol
schrijnend-grappige momenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten