Deze
muziekdocu gooit alle genre-clichés op verrassende wijze in een nieuwe
mix. De uitersten tussen Nick Drake en
Anvil blijken overbrugbaar! Documentair dan. Met de eerste deelt het verhaal de miskenning van de
vergeten singer/songwriter, en de zelfmoord. Met laatstgenoemde het
onverwachte succes elders. Daarvoor moeten we naar Zuid-Afrika, het
Afrika van de Afrikaners om precies te zijn. Alleen dáár wordt een
mysterieuze plaat van de volslagen onbekend gebleven singer/songwriter
Rodrigues met open armen ontvangen. De film suggereert heel even dat de
held zelfs heeft bijgedragen aan een cultuuromslag richting einde
Apartheid, maar ziet daar verder gelukkig vanaf. Dat zou al te gechargeerd
zijn, en het verhaal ís al nauwelijks te geloven. De man legt een
Bridge Over Troubled Water uit, voor de seventies-jeugd die er zucht
onder het conservatieve juk. Dit alles wordt met smakelijk accent verteld door de
locals. En dan is daar de heerlijke twist, die niet voor niets
samenvalt met de opkomst van het internet, mid-nineties. De tijden van
echte obscuriteit zijn voorbij. Enigszins ironisch (en heel
geëmancipeerd eigenlijk) volgt op dat moment de entree van de enige donkere
Afri(Ameri)kaan in het verhaal. En de muziek zelf? Vrij degelijk, met
de typische strijkertjes van die tijd. Bob Dylan meets David Ackles; over die laatste zouden ook wel eens zo'n docu kunnen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten