De beste twist
van het filmjaar. Ik zwijg dus, maar zoals bij elke goede twist zorgt het
het ervoor dat de (beide) hoofdpersonages in een ander licht komen te
staan. Bovendien volgt snel erna ook nog een werkelijk
fantastische scene. En dat in een krap hokje
van de universiteit, waar de aanwezigen als er iemand binnen komt steeds op moeten gaan staan, in een soort stoelendans op een postzegel.
Gortdroge humor, net zo gegroefd als het voorhoofd van 'de voorzitter'.
(Hemeltjelief.) Maar ondanks dat er zeker te lachen valt is niets hier
zonder een zekere tragiek. Wat nu als je hele wetenschappelijke carrière
in wezen heeft geresulteerd in één voetnoot? Footnote doet het net als
oude Joodse Talmoed-wetenschappers rustig aan. De film gebruikt de eerste betrekkelijk lichtvoetige minuten om de kijker haast
in slaap te wiegen. Generatieconflictje, wetenschappelijke
verhandelingen die helaas nooit aanstekelijk worden, en bijna te kokette
symfonische muziek. Maar dan volgt dus díe twist, waar vader en zoon
(beide wetenschappers op hetzelfde gebied) de rest van de film voor
nodig zullen hebben om 'ermee' te dealen. Subtiliteiten voor op het
puntje van je stoel. In de kantlijn valt de achteloosheid van Israël als veiligheidsstaat nog op. Natuurlijk bevinden we ons hier in de hogere
echelons van de samenleving, maar toch. Lag het trouwens aan mij, of
poogt de openingsscène (dat het slot spiegelt) ons op het verkeerde been
te zetten? Ik meende een tijdje dat het een slimme flash forward was.
Detail: ik voer ook wel eens een project niet uit. Anders kon deze op
mijn tumblr 'films waarin gesquasht wordt'. Immer een goed teken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten